Ons soldatenpak gaat in de mottenzak…
Op 12 maart was het 48 jaar geleden dat er voor onze compagnie een einde kwam aan de dienstplicht. Deze website vormt in grote lijnen (merendeels uit eigen ervaring) een reconstructie van die periode, waaraan het hoofdstuk AFZWAAIEN zéker niet mag ontbreken!
Voor velen is dit ongetwijfeld het hoogtepunt van hun diensttijd geweest, de datum van afzwaaien. De dag waar we allen verlangend naar uitkeken met het aftellen dat daaraan vooraf ging. Een meetlint waar dagelijks een centimeter van af werd geknipt of een zakkammetje waarvan met dezelfde regelmaat een tandje werd afgebroken. Het kon voor ons niet snel genoeg gaan; we hadden het helemaal gehad met de regeltjes die van bovenaf werden opgelegd en strikt gehoorzaamd dienden te worden om sancties te voorkomen. En die laatsten konden variëren van een geldboete, het intrekken van verlof of zelfs insluiting (‘achter de wacht’). Bij grotere overtredingen bestond zelfs het risico op een aantal maanden nadienen in de penitientaire inrichting Nieuwersluis.
Niets van dit alles is mij overkomen, gelukkig. Mijn legercarrière gaf daar ook geen aanleiding toe. Na de opleiding die ik volgzaam heb doorstaan, belandde ik al snel achter de toog van de onderdeelsbar en deed daar wat van me verwacht werd. Door deze functie werd ik minder interessant voor de krijgsmacht aangezien de militaire training meteen werd stopgezet. Hierdoor was ik ook gevrijwaard van herhalingsoefeningen, hoewel ik dat toen nog niet wist.
Maar wie houdt zich überhaupt bezig met herhaling als herintreding in de burgermaatschappij aanstaande is. Niemand toch?! Begin maart 1971 kwam het eind van onze diensttijd in zicht. Een mooi moment om na al die tijd nog eens te herdenken.
Trouwe lezers van dit blog weten inmiddels dat ik met nauwgezette precisie verschillende waargebeurde fragmenten uit mijn legertijd op schrift heb gesteld, maar mijn afzwaaiverhaal vertoont enkele hiaten. Wat weet ik me er nog wél van te herinneren…
De ‘afzwaai’ kaartjes
In ieder geval het debacle van de afzwaai kaartjes. Ik werd door enkele compagniegenoten benaderd (terwijl ik nota bene onder de douche stond) om kaartjes te verzorgen die als ‘kennisgeving van de wedergeboorte als mens in de maatschappij’ naar familie en vrienden gestuurd konden worden. De link is al snel gelegd; het zou een soort geboortekaartje moeten worden, hetgeen in die tijd bij dienstverlaters een normaal gebruik was. Alleen… de drukkerij die tevens “De Punt” in productie had heeft de bestelling niet begrepen en drukte de tekst af op briefkaartformaat. Enkelzijdig bedrukt, ongevouwen en zonder afbeelding. Bovendien klopte de datum niet. En dan die hoofdletters… Wie heeft dat verzonnen?! Maar de kostprijs viel gelukkig mee en de vergissing werd sportief opgevat.
Ongeveer een week voorafgaand aan onze afzwaaidatum (vrijdag 12 maart 1971), stonden er nog diverse afspraken op de agenda, maar de dienst zat er eigenlijk al op. Voor de meesten althans, want het barpersoneel bikkelde door tot en met de laatste dag! Woensdag was de laatste openstelling en op donderdag vond er groot corvee plaats. Dit stond in schril contrast met de bezigheden van de rest van de compagnie, die in die laatste dagen veelal luierend op bed werd aangetroffen. Af en toe in de benen voor een bezoekje aan de WZZ, wellicht het ‘ritselen’ van ontbrekende spulletjes aan de uitrusting, en de verplichte nummers zoals de PSU-check bij de foerier (ontbrekende items werden in rekening gebracht) en het uitkeuren bij de medische dienst. Zoals elders te lezen heb ik daarbij het urinemonster van een ander moeten lenen vanwege een lege blaas. En probeer maar eens iets te produceren als je op dat moment niets te bieden hebt. Stromend water (heb ik geprobeerd) leverde zelfs na lange tijd nog geen druppel op…
Het zit er op!
En dan breekt eindelijk de dag aan waarop je naar huis mag. De laatste busreis van Seedorf naar Zwolle. De vrolijke stemming die je tijdens zo’n gezamenlijke rit verwacht aan te treffen bleef uit. Bijna iedereen was in gedachten verzonken – zo leek het – alsof men spijt had dat aan het avontuur een einde was gekomen. De uitzondering was gezeten op de achterbank, waar het barpersoneel (inclusief vrijwilligers) geen moeite had met het Nederlandstalig repertoire dat de buschauffeur via een cassettespeler ten gehore bracht. “Wij zwaaien af” was een van die nummers waarvan we de tekst luidkeels meezongen. Mogelijk tot ergernis van anderen die deze uitbundigheid niet konden waarderen en wellicht overmand waren door emoties. Op het perron van station Zwolle namen we afscheid van elkaar en werden er afspraken gemaakt om het contact te onderhouden. Voor een deel is dit uiteindelijk ook gelukt, maar we zijn nog steeds op zoek naar het restant van onze compagnie om hen aan deze belofte te houden!
Ook aanbevolen:
seedorf40.wordpress.com 